trzeci tydzień

Rozpocząłem dziś trzeci tydzień biegania. Bardzo mi się to na razie podoba, pokonuję kolejne "rekordy", czuję jak poprawia mi się kondycja, a wraz z nią cała reszta - z psychiką na czele. Ostatnio zmieniłem trasę. Z trójkąta: Solidarności-Szwedzka-11 listopada (3 km), biegam teraz za most śląsko-dąbrowski i z powrotem (4,3 km). To trasa przyjemniejsza po pierwsze ze względu na mniejszą ilość spalin (most jest przecież zamknięty), widoki (rzeka, plaże, cypelek pod mostem a na nim ogniska, starówka) i znacznie mniejszą ilość osobników, które patrzą na mnie mrużąc oczy i spluwając… No i dłuższa – na ten moment czuję, że idealna. Gdyby ktoś mi powiedział pół roku temu – ba! 2 miesiące temu! – że będę biegał niemal codziennie po 3-4 km, uznałbym tę osobę za mocno chorą lub całkiem pozbawioną poczucia humoru. A tu proszę, psikus. 

Dziś, kiedy koło północy biegłem sobie przez most, dobiegały do mnie odgłosy koncertu staruszki Madonny, tej straszliwej heretyczki, która ma czelność wydawać z siebie odgłosy w tak ważną dla wszystkich rocznicę. Podobno aż czterech egzorcystów udało się na ten występ. Ciekawe z jakim efektem?

Ostatnio mam skłonność do wymyślania historyjek osób, na które patrzę, na przykład w tramwaju. Jakiś tydzień temu jechałem na przykład z wielkim facetem, na oko 55 letnim, zniszczonym życiem, z licznymi (ale nie artystycznymi) tatuażami na rękach. Rozglądał się ze zmęczonym wyrazem twarzy wsiadającym i wysiadającym ludziom. Jechaliśmy tak razem, ja patrząc na niego, on na innych – prosto na Pragę. Idealny materiał na opowiadanko.

Innym razem stałem na przystanku przy 11 Listopada i zaciekawieniem przyglądałem, i przysłuchiwałem się kłótni pary, bliżej 65 lat, ona – siwa, z przerzedzonymi włosami, o kuli. Masywna, ale zwiędła, doprowadzona do szału, ale słaba i ograniczona ruchowo. On zasuszony, chudziutki, błękitna koszula w dżinsach, pasek z dużą klamrą. Wąs podobny do prezydenckiego. Włosy zaczesane na bok. O wiele lepiej się trzyma, zdrowie mu dopisuje. Macha tylko ręką na wrzeszczącą żonę (?), która zarzuca mu romans (upraszczając nieco jej trwający kwadrans monolog pełen wyszukanych przekleństw i malowniczych porównań). Odchodzi jakieś 10 metrów. Ona dalej gada, raz pod nosem, raz na cały głos. Kręci się, nie może usiedzieć, widać, że chciałaby podbiec do niego i bić tą kulą, na której się podpiera, aż do utraty tchu. W końcu facecik odchodzi, mówi, że idzie do domu, bo ona „tak wrzeszczy, że wszyscy słyszą”. Kobieta siada, zdyszana, jeszcze bardziej skulona, jakby grawitacja działa na nią mocniej niż na innych.